جواب این سوال خیلی همیشه برام مبهم بود و رو به رو شدن باهاش دردناک.
دوستم گفت : «کی گفته باید فایده داشته باشیم؟!»
منم گفتم : «بود و نبود آدم فرق نکنه غمگینه دیگه :( »
اونم دیگه جوابی نداد.
ولی حالم خوبه چون به جوابش رسیدم.
فایدهاش اون عشق و محبتیه که آدم میده و میگیره. حتی دادنش زیباتر و لذتبخشتره. فایدهاش شریک شدن تنهاییمونه. فایدهاش تو همون لحظهایه که تجربش میکنی،با بقیه بودن رو تجربه میکنی،درد رو تجربه میکنی،زیبایی رو تجربه میکنی. فایدهاش داشتن لحظهای با کیفیت در زندگیته. اینکه فراموش میشیم و مهم نیستیم حقیقتیست که باید پذیرفت تا سبک شد،تا واقعی نگاه کرد. اصلا توقع فراموش نشدن چرته. باید بذاریم همه چی بیاد و بره خودمونم باهاش همراه باشیم. باید با زندگی در جریان باشیم تا کمترین رنج رو بکشیم.
مشکل اینه به چیزایی تکیه میکنیم و سرمایهگذاری میکنیم روشون که نباید.
رو لحظههایی داریم سرمایه گذاری میکنیم که تضمینی براشون نیست.
تقصیر خودمونم نیست والا من که خودم ترس از دست دادن دارم برای همین فکر میکنم اگر فراموش بشم یه روز چی؟اگه همه بذارن برن چی؟
ولی حقیقتی که کل عمر باید جون بکنیم تا بپذیریمش همینه،اینکه برای هیچ چیز تضمینی نیست و زندگی سراسر ابهامه.
درباره این سایت