از این ذهن قضاوت‌گرم خستم.
یعنی الف باعث دوست داشتنی‌تر شدن من میشه به خاطر اچیومنت‌ها و دوست‌های خفن و آدم باحالی که هست،ولی ب بی‌ارزش‌تره و به خاطر این ارزش‌گذاری‌های نکبتِ چشم و گوش بسته-که با آدما مثل ربات برخورد می‌کنه- و باعث سرافکندگی من میشه؟!
لعنت به این دیدگاه و ارزش گذاری‌ها.
بسه میخوام گوش کنم دیگه.
میخوام به آدما گوش کنم.
به جهان گوش کنم.
میخوام واقعیت رو ببینم و فراموش کنم این ارزش‌گذاری‌های هیتلری انزجار آور رو.
الف رو بسیار دوست دارم و همچنین ب رو.
و دلم برای ب کبابه به خاطر تنهاییش و این بی‌شرفی من.
کاش از الف استوری نمیذاشتم.
که چی واقعا؟!
فضای مجازی وما دروغ گو نمی‌کنه آدمو ولی به قطع از واقعیت‌ها فاصله میده.
چون اونجا بیشتر فکر می‌کنی که چجوری باشی.
اونجا نمیتونی بی‌قید و شرط خودت باشی.
من اونجا استوری میذارم وقتی تی‌ام‌بکس گوش میدم؟وقتی دارم خل بازی در میارم؟!
نع.
استوری میذارم وقتی دارم کوهن و مونو گوش میدم.
البته آدم با آدم فرق می‌کنه و نمیشه حکم قطعی داد.
ولی آدما اونجا سعی می‌کنن بدیاشونو پنهان کنن و این با پذیرش که اصل و اساس و مانترای من تو زندگیمه در تقابله.
لعنت به اینستاگرام که انقدر روزهای من رو تاریک کرد.
لعنت به اینستاگرام که انقدر کافی نبودن رو در من پروروند.
لعنت به اینستاگرام که احساس امنیت در روابطم رو به زیر خط فقر رسوند.
قطعا من زمینه‌ی دیدن این آسیب‌ها رو داشتم و به طور خاص برای من خیلی سمی بوده.
شاید برای یکی تجربه‌ی برعکسی باشه،شاید کسی اونجا وجهه‌ای از زندگیش که موجب دردش بوده رو بروز داده و حمایت شده،گفتم آدم با آدم فرق می‌کنه و این تجربه‌ی منه.
تجربه‌ی من اینه که تو توییتر قضیه فرق می‌کنه.
تو توییتر میشه «حرف» زد و به هیچ جات نباشه که کسی لایک نکنه.
حرف زدن و گوش دادن برام مهمه.خیلی مهمه.
تو توییتر اگه اون آدمای خاصی که میشناسمشون و برام مهمن لایک کنن (یه جورایی مثل دیگران مهم زندگی میشه قضیه) دیگه به هیچ جام نیست.
تو اینستاگرام به نظرم مردم خیلی ظاهر رو می‌بینن.
تو از لحظاتی پست میذاری که می‌خندی،با دوستات رفتی بیرون،مهمونی رفتی و و غم رو انگار حذف می‌کنی،غمی که بیشتر از هر چیز نیاز به ابراز و حمایت داره.تو اینستا به طرز انزجار آوری همه میخوان اون آدم خوبه باشن.
ولی تو توییتر هم غم و میشه گفت هم خوشحالی رو و تو توییتر توییت یه آدمی که وما پیج خفنی نداره میتونه هزاران ریتوییت و لایک بخوره ولی تو اینستاگرام شانس دیده شدن خیلی محدودتره به آدمایی که پیج پر زرق و برق‌تری دارن.
بازم میگم اینا تجربه‌ی منه.شاید یکی بیاد و کلی نقد درست نسبت به توییتر وارد کنه که مثلا خشونت و جوگیری تو توییتر خیلی بارزه (که البته جوگیریش رو بیشتر از اینستاگرام نمی‌دونم) و این حرف‌ها یا اصلا با استدلال خودش برعکس حرف‌های من رو بزنه؛
من فقط یک چیز می‌دونم:
زندگی رو با همه‌ی زشتی‌ها و زیبایی‌هاش میخوام.
درباره این سایت